Będą patrzeć na tego, którego przebili (J 19,37)

Święty Jan Ewangelista tym proroczym cytatem kończy swój opis męki i śmierci Chrystusa na krzyżu. Wiemy z tego opisu, że w Wielki Piątek przed świętem Paschy Żydzi prosili Piłata, aby wszystkim trzem ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała(por. J19,31). Tak też żołnierze uczynili w stosunku do obu złoczyńców ukrzyżowanych z Jezusem. Gdy zaś podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamano Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią otworzył Mu bok natychmiast wypłynęła krew i woda (J19,33-34). Był to dowód śmierci. Żołnierze mogli zapewnić Piłata, że Jezus z Nazaretu zakończył życie. Natomiast św. Jan Ewangelista w tym miejscu widzi potrzebę jakby szczególnego uwiarygodnienia. Pisze tak: Zaświadczył to ten, który widział, świadectwo jego jest prawdziwe. I równocześnie stwierdza, że w tym przebiciu Chrystusowego boku wypełniło się Pismo. Mówi ono bowiem: Kość jego nie będzie złamana, a na innym miejscu: Będą patrzeć na tego, którego przebili (J19.35-37)

   Ten ewangeliczny zapis stoi u podstaw całej tradycji kultu Serca Bożego. Tradycja ta rozwinęła się szczególnie od XVII wieku, w związku z objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacogue, francuskiej mistyczki. Nasze stulecie jest świadkiem intensywnego rozwoju nabożeństwa do Serca Chrystusowego, o czym świadczy wspaniała Litania oraz dołączony do niej Akt Poświęcenia Rodzaju Ludzkiego Sercu bożemu, a także Akt Wynagrodzenia Najświętszemu Sercu. To wszystko przeniknęło głęboko naszą polską pobożność, stało się udziałem wielu wiernych, którzy czują potrzebę wynagrodzenia Sercu jezusowemu za grzechy ludzkości, a także poszczególnych narodów, rodzin i osób...

     Miłość zawsze kojarzy się z sercem. Apostoł skojarzył ją właśnie z tym Sercem, które na Golgocie zostało przebite włócznią setnika. W Nim objawiła się do końca miłość, którą Ojciec umiłował świat. Umiłował tak, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J3,16)… Serce to właśnie człowiek wewnętrzny. Serce Syna Bożego staje się dla Apostoła źródłem mocy wszystkich ludzkich serc. Wszystko to zostało wspaniale oddane w wielu wezwaniach Litanii do Serca Pana Jezusa”- Jan Paweł II, Zakopane,6 czerwca 1997r.

Nauka płynąca z krzyża, objawienia św. Małgorzaty Marii Alacogue, potwierdzone przez zastępcę Pana Jezusa tu na ziemi Ojca Świętego Jana Pawła II stały się podstawą do nadania Imienia kościoła i parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie. Rozumieli to dobrze mieszkańcy Słotwiny, którzy czcili już Serce Jezusowe w kaplicy od początku XX wieku.