Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie wwww

Nabożeństwo Fatimskie

11/12 czerwca 1964 Metropolita Krakowski w Słotwinie.
W 50 rocznicę pobytu Arcybiskupa Karola Wojtyły w Słotwinie wdzięczni parafianie.

13 czerwca 2014 roku na Nabożeństwie Fatimskim dziękowaliśmy Matce Bożej za dar Świętego Jana Pawła II i ocalone życie Papieża. Zanosiliśmy do Boga modlitwy  prosząc przez wstawiennictwo Bogurodzicy i Świętego Jana Pawła II o świętość dla nas, przyjmując z pokorą wezwanie Maryi do nawrócenia i pokuty.

Prymicje Ks. Krzysztofa Wilka

8 czerwca 2014 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego Ks. mgr Krzysztof Wilk sprawował Mszę Świętą Prymicyjną w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie.

Prymicje - pierwsza Msza święta odprawiana przez nowo wyświęconego kapłana w rodzinnej parafii. Jest to Eucharystia szczególnie ważna dla kapłana jak i całej parafii.

Eucharystię poprzedziła procesja z domu do świątyni, w której został powitany przez księdza proboszcza oraz przedstawicieli naszej wspólnoty parafialnej. Kazanie wygłosił Prałat Ks. dr Franciszek Płonka. Na Mszy świętej była obecna rodzina, znajomi oraz klerycy, diakoni i kapłani. Piękno Liturgii dopełniły oprócz asysty Ministrantów i Lektorów, śpiewy Chóru Gloriam Dei, młodzieży KSM i Scholii Liturgicznej oraz Poczty Sztandarowe, Strażacy i Panie KGW w strojach regionalnych. Po Mszy świętej Neoprezbiter udzielił zebranym uroczystego błogosławieństwa. Każdy z uczestników prymicji otrzymał pamiątkowy obrazek

„Kwiaty” dla Prymicjanta nabywaliśmy u wolontariuszy bielskiego hospicjum św. Kamila

FOTORELACJA

ZOBACZ WSZYSTKIE ZDJĘCIA

Msza Święta Prymicyjna Ks. mgr Krzysztofa Wilka

Jutro, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, swoją Mszę świętą prymicyjną odprawi ks. Krzysztof Wilk.

O godzinie 10.00 gromadzimy się przed domem Księdza Prymicjanta. Po błogosławieństwie rodziców, wyruszamy w procesji do kościoła parafialnego. Msza św. rozpocznie się o godzinie 10:30. Przed zakończeniem Mszy Świętej Prymicjant udzieli specjalnego błogosławieństwa.

Zobacz: Książeczka prymicyjna ks. Krzysztofa Wilka

Czas Serca

Czerwiec to dla Kościoła miesiąc Serca Jezusowego. W tym miesiącu ku Jego czci odprawiamy codzienne nabożeństwo. Również w czerwcu – w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała – przypada Uroczystość  Najświętszego Serca Pana Jezusa. Inne pobożne praktyki, które zbliżają nas do Boskiego Serca to uczestnictwo w Eucharystii w pierwsze piątki miesiąca, Godzina Święta czy adoracja Najświętszego Sakramentu. Czy pamiętamy o tych sposobach oddawania czci Sercu Bożemu?

Do Serca Twojego uciekamy się, Jezu, Boski Zbawicielu! Naszymi grzechami racz się nie zrażać, o Panie Święty! Ale od wszelakich złych czynów racz nas zawsze wybawiać, Boże łaskawy i najlitościwszy. O dobry Jezu, Zbawicielu drogi, Pośredniku Boski, jedyna ucieczko nasza! W Sercu Twoim racz nas obmyć, do Serca Twojego racz nas przytulić, w Twym Sercu na wieku racz nas zachować.
Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.   
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.   
 
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.
 
Serce Jezusa, Syna Ojca Przedwiecznego, zmiłuj się nad nami.
Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy przez Ducha Świętego utworzone,    
Serce Jezusa, ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone,    
Serce Jezusa, nieskończonego majestatu,    
Serce Jezusa, świątynio Boga,    
Serce Jezusa, przybytku Najwyższego,    
Serce Jezusa, domie Boży i bramo niebios,    
Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości,    
Serce Jezusa, sprawiedliwości i miłości skarbnico,    
Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne,    
Serce Jezusa, cnót wszelkich bezdenna głębino,    
Serce Jezusa, wszelkiej chwały najgodniejsze,    
Serce Jezusa, królu i zjednoczenie serc wszystkich,    
Serce Jezusa, w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności,    
Serce Jezusa, w którym mieszka cała pełnia Bóstwa,    
Serce Jezusa, w którym sobie Ojciec bardzo upodobał,    
Serce Jezusa, z którego pełni wszyscyśmy otrzymali,    
Serce Jezusa, odwieczne upragnienie świata,    
Serce Jezusa, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia,    
Serce Jezusa, hojne dla wszystkich, którzy Cię wzywają,    
Serce Jezusa, źródło życia i świętości,    
Serce Jezusa, przebłaganie za grzechy nasze,    
Serce Jezusa, zelżywością napełnione,    
Serce Jezusa, dla nieprawości naszych starte,    
Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne,    
Serce Jezusa, włócznią przebite,    
Serce Jezusa, źródło wszelkiej pociechy,    
Serce Jezusa, życie i zmartwychwstanie nasze,    
Serce Jezusa, pokoju i pojednanie nasze,    
Serce Jezusa, krwawa ofiaro grzeszników,    
Serce Jezusa, zbawienie ufających Tobie,    
Serce Jezusa, nadziejo w Tobie umierających,    
Serce Jezusa, rozkoszy wszystkich Świętych,    
 
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K. Jezu cichy i pokornego serca.
W. Uczyń serca nasze według Serca Twego.
Módlmy się. Wszechmogący, wieczny Boże, wejrzyj na Serce najmilszego Syna swego i na chwałę, i zadośćuczynienie, jakie w imieniu grzeszników Ci składa, † daj się przebłagać tym, którzy żebrzą Twojego miłosierdzia, * i racz udzielić przebaczenia w imię tegoż Syna swego, Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Nabożeństwa czerwcowe połączone są ze Mszą świętą. Serdecznie zapraszam do uczestnictwa i kształtowaniu swego serca na wzór Serca Jezusowego.

Święcenia prezbiteratu w Katedrze pw. św. Mikołaja w Bielsku-Białej

Redakcja
ks. Tomasz Kołodziejczyk, rocznik Świętego Pawła Apostoła

Rocznik św. Pawła Apostoła

Klerycy przystępujący dzisiaj do święceń prezbiteratu, rozpoczęli formację w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej w 2008 roku. Pierwszy rok rozpoczęło 46 alumnów z archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. Obecnie rocznik liczy 27 osób. Przygotowania do święceń prezbiteratu trwały przez sześć lat wypełnionych modlitwą oraz studiami filozoficzno-teologicznymi na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, a także różnorodnymi praktykami duszpasterskimi.

Przez pierwsze dwa lata pobytu w seminarium, w domu przy ul. Piłsudskiego 4, opiekunem rocznika był ks. mgr lic. Piotr Grotowski, zaś pieczę duchową nad alumnami sprawował ks. dr Tadeusz Mrowiec. Od trzeciego roku formacji, w domu przy ul. Podzamcze 8, nowym opiekunem rocznika został ks. mgr Józef Gubała. Ojcem duchownym rocznika stał się ks. mgr Kazimierz Duraj. W czasie formacji seminaryjnej rektorem seminarium do 2011 roku był ks. dr hab. Grzegorz Ryś, obecnie biskup pomocniczy archidiecezji krakowskiej. Od sierpnia 2011 roku rektorem seminarium został ks. prof. dr hab. Roman Pindel, obecnie biskup ordynariusz diecezji bielsko-żywieckiej. Od listopada 2013 roku funkcję rektora sprawuje ks. dr hab. Krzysztof Gryz.

Do dzisiejszej uroczystości, w czasie której udzielony zostanie sakrament święceń, kandydaci przygotowali się bezpośrednio poprzez odprawienie tygodniowych rekolekcji w milczeniu.

W dniu dzisiejszym w Katedrze pw. św. Mikołaja w Bielsku-Białej, święcenia prezbiteratu z rąk Jego Ekscelencji Romana Pindla przyjmuje 5 diakonów diecezji bielsko-żywieckiej:

Piotr Bratek
Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. J 21, 17c
Pochodzi z parafii MB Bolesnej w Jawiszowicach – os. Brzeszcze. Roczną praktykę duszpasterską odbył w parafii Niepokalanego Serca NMP w Polance Wielkiej.

Marcin Hałas
Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy!Mk 9, 23b
Pochodzi z parafii św. Andrzeja Boboli w Czechowicach − Dziedzicach. Roczną praktykę duszpasterską odbył w parafii MB Szkaplerznej w Głębowicach.

Maciej Pszczółka
Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe. Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły. Przeciwnie: wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę − tak we mnie jest moja dusza. Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki!Ps 131
Pochodzi z parafii św. Urbana w Kobiernicach. Roczną praktykę duszpasterską odbył w parafii MB Różańcowej w Zabłociu.

Dawid Surmiak
Dołóż starania, byś sam stanął przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie przynosi wstydu, trzymając się prostej linii prawdy. 2 Tm 2, 15
Pochodzi z parafii św. Barbary w Czechowicach − Dziedzicach. Roczną praktykę duszpasterską odbył w parafii MB Nieustającej Pomocy w Świnnej.

Krzysztof Wilk
On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. 2 Tm 1, 9
Pochodzi z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie. Roczną praktykę duszpasterską odbył w parafii Wszystkich Świętych w Zarzeczu.

Czytaj więcej: Święcenia prezbiteratu w Katedrze pw. św. Mikołaja w Bielsku-Białej

Pielgrzymka do Częstochowy na nocne czuwanie 14/15 czerwca 2014 - zaproszenie

Już po raz 13 pragniemy udać się na nocne czuwanie do Częstochowy. Do religijnej i duchowej twierdzy narodu - tak wielokrotnie przy różnych okazjach nazwano Jasną Górę. Źródłem tej siły jest od ponad 600 lat Cudowny Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem.

Legenda mówi, że obraz Matki Bożej został namalowany na blacie stołu, przy którym Święta Rodzina spożywała posiłki. Prawdopodobnie autorem obrazu jest św. Łukasz. Obraz ten wędrował przez różne kraje i był wyjątkowo czczony. W czasie jednej z bitew obraz został ukryty, a w XIV wieku odnalazł go Władysław Opolczyk i oddał pod opiekę zakonników na Jasnej Górze.

Przed Obrazem klękali królowie i wodzowie, prezydenci, pielgrzymował także św. Jan Paweł II.

„Ta, która przemawiała pieśnią na ustach praojców, przemówiła w swoim czasie Wizerunkiem, poprzez który wyraziła się jej macierzyńska obecność w życiu Kościoła i Ojczyzny” - Św. Jan Paweł II

Program czuwania:

• 21.00 - Apel Jasnogórski
• 21.45 - Wprowadzenie do czuwania
• 22.00 - Różaniec
• 23.00 - Program o Matce
• 24.00 - Msza Święta
• 1.30 - Litania Loretańska
• 2.00 - Droga Krzyżowa
• 2.45 - Modlitwa osobista
• 4.00 - powrót

Wyjazd w sobotę o godz. 15.00. Powrót w niedzielę ok. godz. 6.00 rano. W ubiegłym roku pielgrzymowało ponad 400 osób. Zapisy w zakrystii.

Kliknij tutaj żeby zobaczyć jak było w zeszłym roku.

Przekroczyć próg nadziei

To książka Świętego Jana Pawła II, która w języku polskim ukazała się 1994 roku.

Jan Paweł II odpowiada na pytania włoskiego dziennikarza Vittoria Messoviego. Papież mówi o Kościele, religii i problemach współczesnego świata.

Głównym zamiarem Ojca św. jest zaproszenie współczesnego człowieka do tego, aby przekroczył próg nadziei tzn. wyszedł z obszaru smutku, zwątpienia i wszedł w obszar nadziei, gdzie działa Bóg w osobie Jezusa Chrystusa.

Ojciec św. snuje refleksje, że w sytuacji dzisiejszego człowieka bardziej niż kiedykolwiek naprawdę nie ma powodu, by się „lękać” Boga Jezusa Chrystusa.

Czy rzeczywiście warto „wejść w obszar nadziei”, odkryć, że mamy Ojca i uznać, że jesteśmy przez niego kochani?

Mówi Psalmista: „ Bojaźń Boża początkiem mądrości” ( por. Ps 111)

Jan Paweł II mówi, ażeby wyzwolić człowieka współczesnego od lęku przed sobą samym, przed światem, przed innymi ludźmi, przed potęgami tego świata, przed systemami, przed tym wszystkim, co jest symptomem niewolniczego lęku tak zwanej siły wyższej, którą człowiek wierzący nazywa Bogiem, trzeba temu człowiekowi z całego serca życzyć, ażeby nosił i pielęgnował w swym sercu tę Bojaźń Bożą, która jest początkiem mądrości.

Ta Bojaźń Boża jest zbawczą siłą Ewangelii. Ona jest twórcza nigdy destruktywna. Ona rodzi ludzi, którzy kierują się odpowiedzialnością, odpowiedzialną miłością. Ona rodzi ludzi św. czyli prawdziwych chrześcijan, a przyszłość świata ostatecznie do nich należy.

Papież rozpoczął swój pontyfikat od słów: „Nie lękajcie się. Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi” i był wierny tym słowom.

Nad drzwiami przy bocznym wejściu do naszego Kościoła wyryte są słowa:

„Przekroczyć próg nadziei”

Niech one nam przypominają, że nie ma powodu by lękać się Boga, warto wejść obszar nadziei, odkryć, że mamy Ojca i że jesteśmy przez niego bardzo kochani. Warto przekroczyć próg świątyni i tu odnaleźć na nowo nadzieję i sen dalszego życia.

Niech te słowa przypominają nam Świętego Jana Pawła II. To przecież „Świadek nadziei”. W pierwszej encyklice 1979 roku pisał już o Wielkim Jubileuszu roku 2000 „Jesteśmy poniekąd w okresie oczekiwania”. Nasz kościół powstał jako wotum Roku Jubileuszowego. Te słowa niech nas także zachęcają do przeczytania tej książki i medytacji nad treścią. Boczne wejście zostało obłożone kamieniem jak i dokończono obkładanie kamieniem ostatni róg kościoła.

Dar i Tajemnica

Przez cały tydzień Ks. diakon Krzysztof Wilk będzie przeżywał rekolekcje. Wspieramy Go modlitwą i refleksją o darze i tajemnicy powołania.

„Dar i Tajemnica” to książka Jana Pawła II w pięćdziesiątą rocznicę Jego święceń kapłańskich.

Święty Jan Paweł II pisze: ”Historia mojego powołania kapłańskiego? Historia ta znana jest przede wszystkim Bogu samemu. Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka”.

Chwila refleksji i zadumy nad powołaniem Świętego Jana Pawła II do kapłaństwa

BO WEZWAŁ CIĘ CHRYSTUS

To tytuł książki Kardynała Stanisława Dziwisza dedykowana w sposób szczególny tym, którzy myślą o wyborze drogi do kapłaństwa lub już weszli na drogę powołania kapłańskiego.

Dziś oczekujemy na nałożenie rąk J.E.Ks. Biskupa Bielsko-Żywieckiego i udzielenie święceń Ks. Diakonowi Krzysztofowi Wilk.

W tych dniach chcemy otoczyć Go szczególną modlitwą, zatrzymać się nad mottem, który sobie wybrał na drogę powołania.

On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. (2 Tm 1, 9).

Rozważania ks. dk. Krzysztofa:

Kiedy przyszedłem do Seminarium, w Kościele obchodziliśmy rok świętego Pawła. Nic zatem dziwnego, że to właśnie On, święty Paweł Apostoł, stał się naszym rocznikowym patronem.

Na motto mojego kapłańskiego życia postanowiłem zatem zaczerpnąć słowa z jednego z Jego listów, a mianowicie 2 Listu do Tymoteusza. W 2 Tm 1, 9 Apostoł wskazuje na kilka ważnych elementów powołania.

Po pierwsze. To Bóg powołuje człowieka. To sam Bóg wzywa świętym wezwaniem. Człowiek może jedynie odpowiedzieć bądź nie, na Jego głos. Wierzę, że i do mnie Bóg wyszeptał słowa zaproszenia do kapłaństwa.

Po drugie. Powołanie to niczym niezasłużony dar. To Bóg w całkowicie wolny sposób obdarza tym darem ludzi, których Sam chce. Powołanie jest zatem łaską, która w sakramencie Święceń – czyli przez potwierdzenie powołania autorytetem Kościoła – staje się nieodwołalnym darem. Z pokorą pragnę przyjąć dar, który Bóg pragnie włożyć w moje ręce. Wiem jednak, że ani ja, ani żaden inny człowiek niczym nie może zasłużyć na to, by swymi rękami przynosić ludziom Boga, czyli dawać im zbawienie.

Po trzecie. W momencie Święceń powołanie staje się także nieodwołalnym zadaniem. Od tej pory, nikt z wyświęconych, nigdy nie będzie mógł powiedzieć: minąłem się z powołaniem. W innym liście święty Paweł zapisze jednak: Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych. Naczynie może się potłuc, ale w słowach mojego motta jest obietnica, że Bóg zawsze hojnie udziela wszystkich potrzebnych łask tym, których wybiera.

Po czwarte i chyba najważniejsze. Święty Paweł przypomina mi, że wszystko co robię, powinienem robić jako odpowiedź na miłość Boga. 2 Tm 1, 9 to fenomenalne zdanie! Zanim powstał świat już byłem w sercu Boga, który tak bardzo mnie kochał, że już wtedy, jak kochający rodzic, układał sobie plan na moje życie. Życie, w którym będę szczęśliwy. Bo powołanie jest drogą do osiągnięcia szczęścia – czyli do takiego życia, które w konsekwencji doprowadzi mnie i innych do Szczęścia (wiecznego przebywania z Jezusem).

Prace na parkingu

Trwają prace na parkingu obłożenia murków kamieniem.

“W średniowieczu pewien człowiek uczynił ślub, że uda się jako pielgrzym do odległego sanktuarium. W dawnych czasach było to w zwyczaju. Po kilku dniach marszu znalazł się na dróżce, która biegła opuszczonym zboczem ogołoconego i spalonego słońcem pagórka. Przy ścieżce otwierały swe szare czelu­ście liczne kamieniołomy. Mężczyźni wydobywali z nich wielkie odłamy skalne skały, aby obrobić je potem w czworokątne bloki kamienia budowlanego. Pielgrzym zbliżył się do jednego z tych ludzi. Spojrzał na niego ze współczuciem. Kurz i pot zamazywały mu rysy twarzy, w oczach drażnionych wciąż pyłem skalnym widać było straszliwe zmęczenie. Wydawało się, że jego ręka tworzy całość z ciężkim młotem, który ciągle rytmicz­nie unosił się i opadał.

– Co robisz? – zapytał pielgrzym.

– Nie widzisz? – odburknął człowiek, nie unosząc nawet głowy – zabijam się tą harówką. Pielgrzym nic nie powiedział i powędrował dalej. Natrafił wkrótce na drugiego kamieniarza. Był on tak samo zmęczony i zakurzony.

– Co robisz? – spytał pielgrzym również i tego człowie­ka.

– Nie widzisz? Pracuję od rana do nocy, aby zapewnić byt żonie i dzieciom – odpowiedział kamieniarz. Pielgrzym w milczeniu ruszył dalej. Doszedł prawie aż do szczytu wzgórza. Tam pracował trzeci kamieniarz. Był śmiertelnie zmęczony, tak jak i tamci. On także miał na twarzy warstwę kurzu i potu, ale oczy poranione odprys­kami skały były dziwnie pogodne.

– Co robisz? – zapytał pielgrzym.

– Nie widzisz? – odpowiedział człowiek uśmiechając się z dumą – buduję katedrę! Ręką wskazał na dolinę, gdzie wznosiła się wielka budowla z szarego kamienia, ozdobiona kolumnami, łukami i strzelistymi iglicami wież skierowanych ku niebu”

(B. Ferrero, “Historie”).

Pierwszy kamieniarz jest symbolem pracy dla siebie.

Drugi kamieniarz jest symbolem pracy dla innych. Nie można żyć tylko dla siebie. Taki człowiek byłby strasznym egoistą. Nowy człowiek to taki, który żyje też dla innych, pomaga im.

Trzeci kamieniarz to symbol człowieka, który pracuje dla Boga – buduje katedrę. Również taka praca jest konieczna z naszej strony. To jest praca dla Pana Boga.

Trzeba umiejętnie połączyć pracę tych trzech kamieniarzy. Wysiłek, zaangażowanie, trud. Zatem przede wszystkim praca może uczynić z nas nowych ludzi. Dziękuję pracownikom za solidną, fachową, profesjonalną pracę. Za to że towarzyszyła myśl: że to ma być na lata i że jest to praca przy świątyni Bożej.