Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie wwww

Tajemnica powołania

„To było nagłe jak olśnienie
Po którym radość szła i pewność
I światło jak wewnętrzny spokój
Innym namowom nieuległym

Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem
Słowo stało się Ciałem
I nikt sam sobie nie bierze godności
Pan powołuje z wysokości”

J. Cygan

Pierwszy Czwartek miesiąca to szczególny dla mnie czas - zawsze. To dzień, kiedy cały Kościół szczególnie łączy modlitwa w intencji powołanych i wybranych do służby kapłańskiej i życia zakonnego. Pozwólcie, że podzielę z wami kilkoma myślami.

Nie jest prawdą, że Bóg wybiera sobie ludzi idealnych, którzy nie potrzebują już niczego ani nikogo. Wręcz przeciwnie - powołanie odkrywa się w rodzinie i środowisku. To właśnie tam ono dojrzewa i tam człowiek podejmuje decyzję. Kiedy myślę o moim powołaniu od razu mam przed oczami moją babcię, z którą modlitwa miała „to coś”, specyficzny wymiar sacrum - bliskości Boga. W rodzinach zazwyczaj tak bywa, że dziadkowie są dla wnuków przykładem modlitwy, tej najprostszej, bo domowej.

Wreszcie człowiek uświadamia sobie, że to jest jego droga - być nie dla siebie, ale dla innych. Czy ma wątpliwości? Oczywiście! Przecież właśnie wtedy zaczynamy dostrzegać rzeczy, których nam brakuje. Wiele jest momentów w seminarium, kiedy człowiek zaczyna się wahać: Czy dam radę? Przecież zdaje się, że cały świat jest przeciwko mnie, że mnie nienawidzą, nie chcą, że dla świata każdy ksiądz jest (tu każdy może sobie wstawić dowolne, często słyszane w mediach określenie)… Właśnie wtedy najważniejsze, co można ofiarować człowiekowi to wsparcie i modlitwa. Właśnie wtedy człowiek uświadamia sobie, że stoi za nim tłum ludzi (rodzina, parafianie, kapłani, znajomi itd.), którzy są i którzy się nieustannie modlą!

Musimy mieć świadomość, że gdybyśmy byli doskonali to nikogo byśmy nie potrzebowali. Ale Bóg wybiera sobie ułomnych ludzi, którym trzęsą się nogi, gdy mają publicznie przemawiać, którym drży głos, gdy mają głosić Jego Ewangelię, którym trzęsą się ręce, kiedy biorą w nie Jego Najświętsze Ciało… Mocnym wydarzeniem dla mnie była spowiedź generalna przed sakramentem święceń. Kiedy spojrzałem mimochodem na kartkę z zapisanymi na niej grzechami, pomyślałem: „Panie Boże, Ty to chyba jesteś szalony, że kogoś takiego wybrałeś, żeby Ciebie reprezentował wśród ludzi!”. I wtedy z pomocą przyszły mi słowa z Ewangelii: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15,16). Bóg nie wybiera ludzi doskonałych, ale udoskonala wybranych. Z momentem święceń diakonatu to wszystko nie znika. Zostaje. Dlatego wciąż mam świadomość, że sam nie dam rady. Dlatego tak ważna jest codzienna modlitwa za papieża, biskupów, kapłanów i diakonów (jak np. Apostolat Margaretka, tzw. Adopcja duchowa czy inne inicjatywy)!

Powołanie rodzi się w rodzinie, dojrzewa w parafii i trwa dzięki łasce modlitwy. Dlatego takie będą powołania, jakie nasze rodziny, parafie i nasza modlitwa.

Wspominając niedawne święcenia diakonatu za wszystko, co było złem z mojej strony, przepraszam. Za waszą obecność i modlitwę dziękuję. I proszę - módlcie się za powołanych!

dk. Sławomir Pietraszko

Nie lękajcie się…

„Nie lękajcie się otworzyć waszych dusz na powołanie Chrystusa Pana” - to słowa zaczerpnięte z Adhortacja apostolskiej Pastores dabo vobis Jana Pawła II, a umieszczone w witrażu poświęconym kapłanom w naszym kościele. W I czwartek miesiąca modlimy się za Kościół apostolski, który jest hierarchiczny. Najważniejszy w Kościele jest lud Boży a służebną rolę w tym co dotyczy zbawienia, spełniają biskupi, prezbiterzy-kapłani i diakonii. Modlitwą ogarniamy także Księży rodaków, diakona Sławomira, siostrę zakonną Anciilę, a także wypraszamy łaskę powołania do kapłaństwa i życia zakonnego z naszej wspólnoty przyzywając wstawiennictwa bł. Ks. Jerzego Popiełuszki.

Pielgrzymi Jasnej Góry

Jak co roku tym razem z 20/21 maja 2017 r. udaliśmy się na nocne czuwanie na Jasną Górę w Częstochowie. Przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Jasnogórskiej około 400 pielgrzymów podjęło nocne czuwanie. W tym roku przypada 300 lat koronacji obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Pielgrzymi udający się do Czarnej Madonny zatrzymali się wcześniej w sanktuarium Świętego Ojca Pio - Przeprośna Górka gdzie uczestniczyli w konferencji w dolnej kaplicy z możliwością ucałowania relikwii oraz w Drodze Krzyżowej.

„Ta która przemawiała pieśnią na ustach praojców, przemówiła w swoim czasie Wizerunkiem, poprzez który wyraziła się Jej macierzyńska obecność w życiu Kościoła i Ojczyzny” – Ojciec Święty Jan Paweł II.

Droga Światła

W okresie wielkanocnym w naszej Parafii odprawiamy nabożeństwo Drogi Światła. To wielkanocne nabożeństwo, wzorowane jest na Drodze Krzyżowej. Polega ono na przeżywaniu 14 spotkań Chrystusa Zmartwychwstałego z uczniami i służy przeżywaniu tajemnic paschalnych.

Biały Tydzień

Słowo „Eucharystia” znaczy „Dziękczynienie”.

Biały tydzień to czas wdzięczności Panu Bogu, rodzicom i opiekunom, księżom, katechetom i nauczycielom. To dzień modlitw za misje, dzień czci Najświętszego Serca Pana Jezusa i oddania się w opiekę Matce Bożej.

W ramach dziękczynienia w 100. rocznicę objawień Fatimskich pielgrzymowaliśmy do sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach w Zakopanem, gdzie uczestniczyliśmy we Mszy św. W programie znalazł się także Pęksowy Brzyzek, kościół Świętej Rodziny, Świętego Krzyża, kaplica p. w. NSPJ Jaszczurówka oraz sanktuarium w Ludźmierzu.

I Komunia Święta

14 maja 2017 roku dzieci z III klasy Szkoły Podstawowej przystąpiły po raz pierwszy do Komunii Świętej i w pełni uczestniczyły we Mszy św.

Towarzyszyły nam myśli z Ewangelii św. Jana: „Ja Jestem Drogą, Prawdą i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przez Mnie”, oraz hasło Roku duszpasterskiego „Idźcie i głoście”.

Uroczystość zbiegła się z 100.rocznicą objawień Fatimskich, stąd też dekoracja nawiązywała do spotkań anioła z dziećmi przed 100 lat, który przygotowywał dzieci Łucję, Hiacentę i Franciszka do spotkania z Jezusem w Komunii Św. i ukochania obecności Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

ZDJĘCIA:

100- lecie objawień Fatimskich

Główne obchody uroczystości z aktem zawierzenia Matce Bożej Fatimskiej odbyły się w naszej diecezji bielsko-żywieckiej pod przewodnictwem J. E. Ks. Bp Ordynariusza Romana Pindla w kościele Matki Boskiej Fatimskiej w Bielsku-Białej 13 maja 2017 r.

W naszej Parafii nabożeństwa Fatimskie rozpoczęły się 13 września 2011 roku poświęceniem figury Matki Bożej Fatimskiej, kapliczki i trwają od maja do października 13 dnia miesiąca każdego roku.

W 100. rocznicę 13 maja 2017 odpowiadając na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej i do czynienia pokuty tradycyjnie na nabożeństwie zgromadzili się parafianie , aby modlić się o pokój, wynagradzać za grzechy.

„Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jest otwarte ku coraz nowym pokoleniom. Ku coraz nowym znakom czasu. Trzeba do niego powracać. Podejmować je wciąż na nowo”-13.05.1982-Jan Paweł II.

Boże powołałeś mnie

W uroczystość Św. Stanisława , biskupa i męczennika, wieczorna Msza św. była sprawowana w intencji diakona Sławomira Pietraszko. Dzieci, młodzież i dorośli dziękowali Bogu za dar powołania. W programie przygotowanym przez Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży oprócz myśli o powołaniu towarzyszyła piosenka religijna:

Boże powołałeś mnie
Boże Ty wezwałeś mnie
Ty pragniesz mnie posłać
Bym głosił słowa Twe
Boże na wezwanie Twoje
Daję Tobie serce me
Boże nie mogę zrozumieć
Miłości, którą dałeś mi.

Ks. diakon wraz z zebranymi w kościele dziękował Bogu za dar powołania. Prowadził nabożeństwo majowe i w czasie celebrowanej Eucharystii przez proboszcza wygłosił homilię nawiązującą do posługi diakona dając przykład męczeństwa św. Stanisława, diakonów, obecności krzyża w życiu wyznawców Jezusa i w życiu powołanych.

Ref: Dziękuję Tobie o Panie
Dziękuję za miłość Twoją
Dziękuję za powołanie, które dałeś mi
To będzie dla mnie szczęśliwy dzień
Gdy włożysz na mnie swe ręce
To ze szczęścia dusza ma śpiewa, słowa te.

Zadaniem uczniów Chrystusa jest trwanie pod krzyżem i kontemplowanie przebitego Serca Pana Jezusa. Niech Serce Jezusowe , które patronuje w naszej Parafii i kościele będzie źródłem wszelkich łask a Matka Boża wychowawczyni powołań kapłańskich wyprasza potrzebne łaski.

Panie, skąd ta hojność Twoja?
Panie, czemu właśnie ja?
Wcale nie zasłużyłem na miłość, którą dałeś mi.

Modlitwą i życzeniom towarzyszyła myśl, o szczególnym powołaniu Chrystusa. Do odwagi i wytrwania zachęcał św. Stanisław główny patron Polski i bł. Ks. Michał Sopoćki patron rocznikowy obecny w naszym kościele w relikwiach.

Święcenia diakonatu

W dniu 8 maja 2017r. o godzinie 10.00 ks. bp Roman Pindel, ordynariusz diecezji Bielsko – Żywieckiej udzielił święceń diakonatu sześciu akolitom naszej diecezji w tym naszemu klerykowi Sławomirowi Pietraszko. Jak poucza wprowadzenie w obrzędy święceń: „W liturgii święceń zostaje powierzone diakonom posłannictwo Kościoła, który wielbi Boga oraz błaga Chrystusa, a przez Niego - Ojca - o zbawienie całego świata.

Z racji na obchodzony w tym roku jubileusz 25-lecia istnienia naszej diecezji, uroczystość miała miejsce w kościele Konkatedralnym pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żywcu. W uroczystościach uczestniczyli parafianie wspierając duchowo i swoją obecnością dziękując Bogu za dar powołania i życząc wytrwałości w służbie Chrystusowi i ludziom.

Obszerna fotorelacja: TUTAJ

Dla ludzi i Słowa

Wówczas, gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy. Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły – powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa. Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce.

Dzieje Apostolskie 6, 1-6

Od początku działalności Apostołów Kościół kład nacisk na głoszenie Słowa Bożego - radosnego orędzia o Zmartwychwstaniu - oraz na modlitwę. Każdy członek wspólnoty był ogromnie ważny, ponieważ za każdego człowieka Chrystus oddał własne życie. Aby Apostołowie nie zaniedbywali własnych zadań kierowania wspólnotami do tych wymagających większej dyspozycyjności i poświęcenia ogromnej ilości czasu wybrali siedmiu mężów, których zadaniem było być jak najbliżej ludzi. Nie oznacza to, że siedmiu pierwszych diakonów było członkami Kościoła „gorszej kategorii” a ich praca była „mniej ważną” od apostolskiej. Przez gest włożenia na nich rąk, który do dzisiaj oznacza sakrament święceń, Apostołowie posłali młodzieńców do głoszenia Słowa Bożego w codzienności, wszędzie tam, gdzie sami nie mogli dotrzeć. To właśnie do diakonów należała szczególna troska o ubogich i potrzebujących. Można więc powiedzieć, że stanowili początek charytatywnej działalności Kościoła.

Do dnia dzisiejszego „diakoni są uczestnikami posłannictwa i łaski Najwyższego Kapłana (KK 41)”. Nie jest to jeszcze kapłaństwo, ale jedynie pierwszy stopień sakramentu święceń - dwa pozostałe to prezbiterat, czyli kapłaństwo oraz episkopat, czyli konsekracja biskupia. Diakon wraz z przyjęciem sakramentu święceń staje się osobą duchowną, przyrzeka biskupowi „cześć i posłuszeństwo” a także przyjmuje na siebie zobowiązanie celibatu i codziennego odmawiania Liturgii Godzin tzw. brewiarza.

Co może robić?

Diakonom zleca się potrójną posługę: Słowa, liturgii oraz miłości. Przede wszystkim w sakramencie święceń otrzymuje z rąk biskupa Ewangeliarz - symbol nowego zadania. Odtąd będzie mógł odczytywać Ewangelię w czasie Mszy Świętej oraz komentować jej treść.

W czasie Eucharystii asystuje kapłanowi czy biskupowi, odczytuje Ewangelię i modlitwę powszechną, podnosi kielich w trakcie tzw. doksologii („Przez Chrystusa, z Chrystusem…”), ogłasza przekazanie znaku pokoju czy odsyła ludzi na zakończenie celebracji. Diakon może udzielać sakramentu chrztu w formie uroczystej, błogosławić zawierane sakramentalnie małżeństwa czy prowadzić obrzędy katolickiego pogrzebu. W razie konieczności diakon przewodniczy nabożeństwom, wystawia Najświętszy Sakrament czy udziela Nim błogosławieństwa.

Po sakramencie święceń nowi diakoni zostaną skierowani do pracy w jednej z parafii naszej diecezji, gdzie będą posługiwali przez cały rok, przygotowując się tym samym do święceń kapłańskich - będą uczyć katechezy w szkołach, prowadzić grupy parafialne oraz, pod bacznym okiem proboszczów, poznawać lokalne wspólnoty.